Ang kwentong aking ibabahagi ay inihahandog ko sa taong nagbigay sa akin ng saya at lungkot. Kung nasaan ka man ngayon, gusto kong ipaalam sayo na ikaw ang unang minahal ng puso ko. At kahit hindi nagkaron ng katuparan ang pag-ibig ko sayo, nagpapasalamat parin ako dahil minsan sa buhay ko, natutunan kong umibig.... -alex-
**********************************************************************************
Sa LRT....
Marami nang tao ang nagaabang ng tren. Katulad nila, isa rin ako sa libo-libong pasahero ng Light Rail Transit (LRT) na sa araw-araw ay nakikipagsisiksikan para lang makarating agad sa pinapasukang trabaho. Pero noong umagang iyon, medyo napaaga ako ng konti. Siguro dahil walang masyadong traffic sa Cavite kaya maaga palang nasa LRT Edsa station na agad ako.
Ako nga pala si Alexander. Alex ang tawag sa akin ng mga barkada ko. 22 years old. Nagtapos ng kursong Bachelor of Science in Computer Engineering sa isang kilalang Universidad sa Cavite. May taas na 5'7 at maganda ang tindig. Medyo pumayat nga lang ako ngayon dahil subsob sa trabaho pero noong nag-aaral ako, laman rin ako ng mga gym sa Cavite kaya masasabi kong ok parin naman ang hubog ng aking katawan. Medyo maganda din ang tabas ng aking mukha, may kaputian at medyo balbon. May mga balahibong pusa ako sa dibdib na sabi nila, dagdag pogi points daw. Hindi naman sa pagmamayabang, maraming nagkakagusto sa akin. Hawig ko daw kasi si Sam Milby. Hehe!
"Antagal naman ng tren!" ang naiinis na sambit ng dalagang katabi ko. Napatingin tuloy ako sa kanya at napangiti. Hindi naman suplada ang babae dahil nginitian din nya ako na para ngang nahihiya pa dahil sa narinig ko ang kanyang pagmamaktol.
Inilinga ko ang aking paningin. Hindi sinasadya, napukaw ang aking atensiyon ng isang lalakeng nasa bandang dulo sa aking kaliwa. Mga limang dipa siguro ang layo nya sa akin. Kahit hindi ito nakatingin at nakaside view lang, nararamdaman kong kilala ko ang lalakeng iyon dahil sa hindi ko maipaliwanag na kabog ng aking dibdib.
Siya ba yun? Siya ba si Michael? Oo, siya nga un! Para akong sira na kinakausap ang sarili ko na ako lang naman ang nakakarinig sa aking sinasabi.
Si Michael...
Una kong nakita si Michael sa Greenwich (SM Dasmarinas). Working student ako noon. Pagkatapos ng klase ko, derecho na agad ako sa Greenwich para magtrabaho o kaya naman pagkatapos ng duty ko sa Greenwich, tsaka naman ako papasok. Ganun palagi araw-araw. Kelangan kong magtrabaho para matustusan ko kahit paano ang gastos ko sa pag-aaral. Minsan nakakapag gym pa ako kapag may natira sa budget ko.
Masasabi ko na una ko palang nakita si Michael may kakaiba na akong naramdaman sa kanya. Kung love at first sight man ang tawag dun, maaari ngang na love at first sight ako sa kanya dahil mula noon hindi na nya ako pinatahimik. Palagi siyang laman ng isip ko.
Palagi silang nakatambay sa Greenwich kaya naman ganado akong magtrabaho palagi. Alam kong iisang school lang ang pinapasukan namin dahil pareho kami ng uniform kaya simula noon, nagresearch na ako ng tungkol sa kanya.
Hindi naman ako nabigo. Napagalaman ko na 3rd year Nursing student siya at ako naman ay nasa ikalawang taon sa Engineering. Kahit magkaiba kami ng department, gumagawa talaga ako ng paraan para makita siya. Minsan nga sinusundan-sundan ko siya sa school, sa SM, sa Dasma bayan, sa tambayan nila hanggang sa kanyang paguwi. Minsan nga para akong tanga na naghihintay na matapos ang klase nya. Ganun katindi ang aking pagkahumaling kay Michael. At sa mga ginagawa kong iyon, marami naman akong nalaman sa kanya.
Isang gabi, nakatambay na naman sila ng mga barkada nya sa CM Plaza sa Dasma bayan, katapat ng munisipyo. Hinintay ko talaga na magkaroon ako ng pagkakataon para makausap siya kahit sandali lang. At ng makita kong nagiisa nalang siyang nakatayo at naghihintay ng jeep na masasakyan pauwi, hindi na ako nagatubili pa. Kahit kinakabahan ako at first time kong itotolerate ang nararamdaman ko, ginawa ko dahil gusto ko siya.
Nilapitan ko si Michael.
"Hi! Ano.. Ahhh… Pwede bang makuha ang number mo?" Hiyang-hiya ako ng itanong ko ang kanyang cellphone number. Pakiramdam ko nangangamatis ang aking mukha sa pula.
Tiningnan ako ni Michael. Marahil pinagaaralan ako base sa aking hitsura at tindig. Pagkatapos ay ngumiti.
"Ok sure... 0927967601x." Pakilala ka nalang sa text ha?" Tamang-tama naman na may paparating na jeep kaya sumakay narin si Michael.
Agad ko siyang tinext at ako'y nagpakilala. Mabait naman si Michael. Nagrereply siya sa mga text ko at ito'y nagbibigay sa akin ng ibayong kasiyahan.
Nagkaroon ng Battle of the Bands sa aming University. At dahil marunong naman akong tumugtog ng gitara at may talent ako sa pagkanta, napagdesisyunan ng barkada na sumali. Maliban sa barkada, naisip ko rin na ito na ang pagkakataon para maipakita kay Michael na may talent ako, na kaya kong kumanta. Iyon nga lang hindi ko masabi na kakanta ako para sa kanya. Dyahe kasi! Hindi pa kami gaanong magkakilala. Pero sinabi ko parin sa text na kasali kami at sana makapanood siya.
Sumapit ang araw ng contest. Tinawag na ang aming grupo para magperform sa stage pero hindi parin mahuli ng aking paningin si Michael. Tinitext ko siya pero walang sagot. Nanonood kaya siya?
"Alex, ok ka lang ba? Sino bang hinahanap mo?" ang tanong ni Mark, isa sa pinakamalapit kong barkada.
"Ahhhh.... Wala naman. Andaming tao no?" ang sagot ko naman para hindi makahalata na may hinahanap ako.
Nagperform ang aming banda. Sigawan ang mga tao. Pero hanggang sa matapos ang aming pagtugtog, ni anino ni Michael hindi ko nakita kaya bigla akong nalungkot. Wala rin akong natatanggap na text buhat sa kanya.
Nakuha namin ang ikalawang pwesto. Kahit paano naging masaya naman ako dahil hindi nasayang ang pagpupuyat ng grupo. Nagcelebrate ang barkada sa aming pagkapanalo. Pumunta kami sa 711 sa Dasma bayan para bumili ng alak. Hatinggabi na iyon. Sarado narin ang ibang business establishments pero biglang lumukso ang puso ko ng makita ko si Michael na nakaupo sa tapat ng Munisipyo, sa lugar na palaging tinatambayan ng kanyang mga barkada. Nagiisa. Malungkot.
Habang busy ang aking mga barkada sa loob ng 711, tinext ko si Michael. Tinanong ko kung bakit nagiisa siya...
"Magsleep over sana ako sa bahay ng barkada ko pero hanggang ngaun hindi ko siya makontak. Ayoko pang umuwi." ang text ni Michael sa akin.
Habang pauwi kami sa dorm ng barkada para magcelebrate nagdahilan ako sa kanila na may pupuntahan ako. Saglit lang kako. Pero ang plano ko talaga balikan si Michael sa bayan. Hindi ko naman mainvite si Michael dahil baka magtaka ang mga barkada ko at pagdudahan ako. Walang nakakaalam sa barkada ko na bisexual ako. Pumayag naman sila kaya agad akong bumaba ng jeep at bumalik sa Dasma bayan.
Nandoon si Michael. Malungkot, kaya dinamayan ko siya.
"Hindi ba talaga pwedeng matulog tayo sa bahay nyo?" ang tanong ni Michael.
"Sorry ha, hindi talaga pwede eh. Pasenxa na talaga..." ang sagot ko.
"Ok...." at sumandal siya sa aking balikat.
Inakbayan ko siya. Hindi ko alam kung bakit ganun si Michael. Para bang pasan nya ang mundo. Parang napakabigat ng dala-dala niya. Hindi naman ako nagtanong dahil nahihiya ako. Ang mahalaga sa akin, kasama ko siya at masaya na ako dun. Dumaan ang ilang minuto, inaya nya ako sa likod ng Mcdonalds. Sa lugar na medyo madilim at nagulat ako sa sinabi nya.
"Halikan mo ako..." ang utos ni Michael.
Gusto ko sana. Gustong-gusto kong halikan si Michael. Ikulong siya sa aking mga bisig magdamag. Iparamdam kung gaano ko siya minamahal at pinahahalagahan pero hindi ko nagawa dahil sa maraming tricycle ang nagdaraan. Inis na inis ako sa sarili ko. Pinairal ko ang takot at hiya. Kung sana naging matapang ako.
Nagdesisyon ng umuwi si Michael dahil halos papaumaga na un. Inihatid ko siya sa sakayan para maramdaman nya na gusto ko siya at handa akong alagaan siya. After nun, nagdecide akong bumalik sa mga barkada ko. Malamang kanina pa nila ako hinihintay. At sa nalalabing oras ng gabi, nilasing ko ang sarili ko....
Ilang araw ang nagdaan, hindi ko nakikita si Michael sa school. Hindi narin siya tumatambay o kumakain sa greenwich. Nagtetext ako sa kanya at minsan nagrereply pero madalas hindi. Hanggang puntahan ko na siya sa kanilang department.
Nakita ko si Michael. Nakakubli lang ako sa isang lugar. Kitang-kita ko ang saya sa mga kilos niya kasama ang isang lalake. At hindi ko natagalan ang tagpong iyon. Nasasaktan ako kaya umalis ako at nilunod ang sarili sa trabaho. Pagkatapos ng aking duty sa greenwich, tinext ko si Michael. Gusto kong magkita kami. Gusto ko siyang makausap. Sasabihin ko na sa kanya na mahal ko siya.
Pumayag naman si Michael na magkita kami kinabukasan, kaya pinaghandaan ko iyon. Tamang-tama wala akong duty sa greenwich kaya maluwag ang schedule ko ng araw na iyon. Isinuot ko ang pinakabago kong damit, nagpagwapo ako ng husto at nagwisik ng pabango. This is it! Kelangan ng malaman ni Michael na mahal ko siya.
Naghintay ako sa bayan dahil doon ang usapan namin ni Michael. Ilang sandali pa nasulyapan ko si Michael na paparating. May kasama.
"Hi! Kumusta ka na?" ang casual na tanong sa akin ni Michael.
"Mabuti naman. Eto walang pasok." ang walang kagatol-gatol kong sagot kay Michael kasi naiinis ako.
"Oi sya nga pala si Jefferson, bf ko...." ang pakilala ni Michael.
Hindi na ako nagulat pa. Siya din ang lalake na nakita kong kasama ni Michael kahapon. Naging mabuti naman ang pakikitungo ko sa kanila. Kahit nasasaktan ako, pinilit kong maging ok. Hindi ko na nga alam kung paano natapos ang lahat, basta natagpuan ko nalang ang sarili ko sa dorm ng barkada ko na siyang pinakamatalik kong kaibigan.
Umiyak ako sa harap ni Mark. Tinatanong niya ako kung ano ang nangyari pero wala akong masabi sa kanya. At dahil hindi ko pwedeng idisplay ang sarili kong umiiyak sa dorm, inaya ko ang barkada ko na mag gym. Nagbuhat ako. Hindi ko ininda ang bigat at hirap na ginagawa ko sa gym. Mas masakit ang nararamdaman ng puso ko kumpara sa bigat ng binubuhat ko.
"Oi pare hinay-hinay lang" ang paalala sa akin ni Mark pero parang wala akong narinig.
Sa locker room, masinsinan akong kinausap ni Mark.
"Pare, ano bang problema? Pwede mong sabihin sa akin. Alam ko mabigat ang dinadala mo dahil first time kitang makitang umiyak. Alam ko marami kang problema sa pamilya mo pero hindi ka naman ganyan dati. Ang alam ko matatag ka," sabay akbay sa akin ng barkada ko.
"Hindi ko alam kung pwede kong sabihin sayo. Hindi ko alam kung mapapagkatiwalaan kita. Baka pagtawanan mo ako Mark. Baka maiba ang tingin mo sa akin," ang sagot ko.
"Ano ka ba pare, kaibigan mo ako. Kadikit mo ako. Kahit ano pa yan, hindi kita ilalaglag. Hindi kita pagtatawanan pare..."
"Tatanggapin pa ba ako ng barkada pag nalaman nyo na iba ako?
"Paanong iba? Hindi kita maintindihan pare..." ang naguguluhang tanong ni Mark sa akin.
"Nagmahal ako...... Pre, nagmahal ako sa kapwa ko lalake. First time ko ‘to Mark. Hindi ko alam kung bakit ako naging ganito. Kung paano nangyari. Basta nakita ko siya. Basta naramdaman ko nalang. Tapos, ayun na hindi ko na napigilan. Ang masakit pa pre, bigo ako sa first love ko. Kanina lang nakipagkita ako sa kanya tapos pinakilala nya sa akin ung bf nya."
Wala akong narinig. Hindi nagsalita si Mark kaya nagpatuloy ako.
"Pre, kahit ba ganito ako matatanggap parin ako ng grupo? Lalayuan nyo ba ako? Pandidirihan nyo ba ako?
Tinapik ni Mark ang balikat ko at sabi...
"Ano ka ba? Kaibigan kita. Kahit ano ka pa matatanggap kita. Para na tayong magkapatid pare. Pero huwag mo na muna sanang sabihin sa kanila. Tama na ung tayo lang ang nakakaalam. Pag may problema ka, sa akin ka tumakbo. Makikinig ako kahit kabaklaan pa yan. Ok?" ang natatawang sagot ng barkada ko.
"Gago!" at kinutusan ko si Mark.
"Asus! Pare, first love? Tang-inang first love mo yan pare. " ang kantyaw naman ni Mark sa akin kaya sabay kaming nagkatawanan.
Ilang linggo ang lumipas, ginawa kong normal ang buhay ko. Trabaho, school, bahay, barkada at gym. Doon ko pinaikot ang mundo ko. Pero kapag mag-isa lang lang ako, naaalala ko parin si Michael. Nakagawa pa nga ako ng kanta tungkol sa pagibig na naranasan ko sa kanya pero ngaun hindi ko na makita kung saan ko naisulat. Sayang!
Hanggang sa makatanggap ako ng text sa hindi inaasahang tao--- kay Jefferson, sa bf ni Michael.
Siguro dala narin ng galit at pagkabigo pumayag akong magkita kami. Inaya nya ako sa isang motel sa Bacoor. Noong una si Michael ang pinaguusapan namin. Sinabi nya sa akin na nagkakalabuan na sila. Hindi ko na masyadong pinakinggan pa ang mga kwento ni Jefferson at ng mapansin nya iyon gumawa na siya ng move. Hinayaan ko siya sa gusto nyang mangyari. Hinahalikan nya ako pero hindi ko magawang suklian ang halik nya kaya hindi na siya nagpumilit. Hinubaran nya ako at malaya nyang nagawa ang gusto nya sa akin. Nakaupo lang ako sa sofa. Nakatingin sa kisame habang patuloy si Jefferson sa kanyang ginagawa. Nagpaubaya ako pero ng sandaling iyon si Michael parin ang nasa puso't isip ko.
"Gusto kita. Kaya kong hiwalayan si Michael para maging tayo..." ang pagbasag ni Jefferson sa katahimikan.
Tumayo ako at pinulot ang aking mga damit. Nagbihis tsaka ako nagsalita.
"Hindi ko kayang magkaroon ng relasyon sayo. Pasenxa ka na. Si Michael ang mahal ko noon pa man. Siya lang!" tuluyan na akong umalis at di na pinakinggan pa ang sasabihin ni Jefferson.
Ilang linggo pa ang nagdaan ng mabalitaan kong wala na rin sila. Mismong si Mark ang nakapagsabi sa akin. Noong panahong iyon, naging manhid na ang puso ko. Kinalimutan ko na si Michael at matagal na panahon kong inalagaan ang puso ko. Hindi ako umibig. Hindi ko binigyan ng puwang ang anumang atraksiyon o libog na nararamdaman ko sa kapwa ko lalake. Kahit maraming nagpaparamdam, hindi ko sila pinansin at binigyan ng katiting na pag-asa.
Mabilis lumipas ang mga taon, naging busy ako sa buhay ko. Nakapagtapos na rin ako at sa kasalukuyan ay nagtatrabaho na bilang isang graphic artist sa Makati.
Napukaw ako sa aking malalim na pagiisip ng mag-unahan ang mga tao sa pagsakay sa Tren. Nasa Lrt Edsa nga pala ako at papasok sa trabaho. Sa tagpong iyon, bumalik ang isip ko sa realidad ng buhay. Nagawa ko ring ihakbang ang aking mga paa at makipagsiksikan sa loob.
Maingay sa loob. Kanya-kanyang kwento. Umagang-umaga chismisan sila. Kumapit ako sa bakal ng tren ng magsimula itong umandar. Nakatayo ako, okupado ang isip kaya hindi ko alintana ang aking katabi. Naramdaman ko ang pagdikit ng braso sa akin ng aking katabi. Inilayo ko ang aking braso at sinulyapan ang aking katabi...
Shit! Diyata't si……
Biglang bumilis ang tibok ng aking puso. Ramdam ng ramdam ko ang pagkabog nito. Katulad ng pagkabog ng puso ko noong una kong makita ang aking first love....
Wakas.
*****************************************************************************
Ang kwentong ito ay hango sa totoong buhay na sadyang pinagawa sa akin ng isang katalik este matalik na kaibigan. Binago namin ang mga pangalan subalit halos lahat ng pangyayari ay totoo.
Sa taong nagrequest nito, eto na ang kwento ng una mong pag-ibig. Waaahhhhh!
