Wednesday, May 1, 2013

Do You Believe in Magic?



I still remember the first time we met. It was 6pm at Old Lulu in Salalah. Kinakabahan pa ako that time kasi bago palang ako na nakikipag-friend sa mga Omani. 2 years before ko maisipang makipag-friend sa mga lokal. It means, 2 years na nag-evolve lang ang buhay ko noong time na 'yun sa office, bahay, internet at sa Pilipino kong jowa na nasa Pilipinas at nakilala ko lang sa facebook noong nasa Oman na ako. At noong magbakasyon ako at magkita kami, hindi rin naman nagwork 'yung relationship namin. Of course, disappointed ako, stressed, depressed, at broken-hearted ng bumalik ako ng oman.


Maldita ka pakner, naisipan ko tuloy magsulat dahil sa reminiscing moment mo. Ayan, kakachat natin sa whatsapp. Di bale, feel ko din mag-reminisce ngaun. “Wag kang kokontra. Blog ko “to! Hahaha!

Nang makita ko siya at ngumiti siya sakin, bigla akong may naramdaman. I believe it was love at first sight. Dati naman hindi ako naniniwala sa ganun, pero that time, iba eh. Parang nagslow motion ang mundo ko. At habang lumilibot kami sa Salalah Airport, pareho kaming hindi makapagsalita, tameme kami pareho, panay ngiti lang kaming dalawa at mata lang namin ang nangungusap. Movie ba ito?! Naexperience ‘nyo naba ‘yun? 

Parang magic !

Pag-uwi ko ng bahay, agad kong tinawagan si ate (housemate ko). Hindi ko mapigilan ang kilig. Sinabi ko talaga na… “Ate, eto na 'to! Dumating na siya, naramdaman ko!”

Marami ng nangyari at di ko na kelangang isa-isahin pa. Masyadong open ang facebook ko sa mga nangyayari sa life ko. Tama naman diba? Halos lahat yata naipost ko na, kung hindi man sa status update eh sa mga photos ko.

Lumipas na ang isang taon at siyam na buwan, okay parin kami. Pinapasaya naman nya ako. Nakita ko naman ang effort niya ng umattend siya sa first birthday ng pamangkin ko sa UAE. Nakilala na niya kuya ko, mga friends ko and hopefully this coming June makilala rin niya ang Mom and Dad ko sa UAE. I'm looking forward to that day. Nakilala ko narin ang family nya sa Oman. Syempre nag effort din ako noh? Maraming effort para maging okay ang relationship namin. May mga problema rin kami minsan, maybe because of cultural differences but still we can manage. Normal lang naman 'yun sa isang relationship.

Nandun parin naman ang saya pag magkasama kami. Nagdi-date sa park, kumakain together. Actually kuntento nako sa ganun, basta magkasama kami. 

Hindi man ganun kadalas mangyari na ‘yung slow motion at least alam ko na nasa amin parin ang magic… 

:)

Monday, December 10, 2012

Almost A Year



Halos magiisang taon narin simula ng tumigil akong magsulat. Siguro ung iba sa inyo nagtataka kung bakit pangalawang entry palang ito sa taong 2012 gayong patapos na ang taon. Masyado lang naman ako naging abala sa karir. Literal yan ha? O sige na nga, aaminin ko na. Karir at Career. Kung alam nyo ang pagkakaiba nyang dalawa, opo, naging busy talaga ako. Hehehe!

Ibang-iba na ngaun ang work schedule at load ng trabaho ko. Kung dati 8am to 5pm lang ang pasok ko sa dating kompanya na pinagtatrabahuhan ko, ngaun eh 7:30am to 7:30pm na, idagdag pa ang tambak na trabaho galing sa Engineering Department. May 2 hours break naman pero nauuwi lang lahat un sa lunch at pagidlip ko. Kaya halos wala na akong time magsulat. Dinadaan ko nalang sa upload ng picture sa FB. Sabi nga ng isa kong kaibigan dito sa Middle East, masyado akong visible sa newsfeed nya sa facebook. Magugulo daw ang taong magpapa-add sa akin. Hahaha!

I hope one of these days, magawa ko na ulit magsulat. Hindi ung hanggang simula nalang palagi at di ko natatapos kasi minsan nakakatulugan ko o kaya need ko lumabas with friends. Nakakamiss din minsan magshare ng personal experience, ung makakapagbigay ka ng aliw at saya sa mga taong nakakabasa nito. Sabi nga, one word can change everything, pano pa kaya kung isang buong kwento na diba?

I know one day, makakapagshare ulit ako ng mga kwento ko but this time, sa akin nalang muna. J

Friday, January 13, 2012

Reality Knocks At My Door



I have been waiting for my new visa and labor card for about 6 months now. I have been waiting for my pending salary and other benefits for almost 2 months now. I am spending my own money savings while waiting, and if my problem will not be solved at the soonest, i might have an empty pocket in the next few weeks.

But still, i really wanted to give my sponsor a last chance.

Sunday, 08/01/2012, i checked my ATM account and to my surprise, OMR20 has been added to my previous balance. 

Alhamdullilah!

I sent message to my officemate informing that i have received the amount and also reminded him that only until Thursday i can wait for my pending 2 months salary and other benefits. I really wanna go back to my country or be with my brother in UAE.

Thursday, 12/01/2012. My sponsor failed again. He failed to keep his promises again and again. For the last time, i tried to call him but he's not responsive at all and so reality knocked at my door on that day.

The realization has come to me now. I think in all situations, people can or cannot understand but in my case i have given so much time to wait. I have given the high level of patience and understanding that not everyone can have this kind of attitude. I believed, I have given them more than enough.

I have high respect to my sponsor, to Omani people and to  other people of whatever nationality they belong to, specially the ones i've worked with. My family raised me well so i believed that i have this good character as a person wherever i may be going.

I really don't have any intention to question each and everyone's credibility or destroy anyone's reputation. I believed that I have shown them kindness and professional capabilities and competence in my work during my stay at the office. 

Now, I just really want to get what is right for me. 

Whatever happens, i'll still be grateful and give the high respect to my sponsor. I really treasure the job experience i've got in this country as well as the culture and traditions i embraced for a long time. 

I really love Oman especially Salalah. I considered this place as my second home. Yes, I may be leaving soon, but all the people whom i shared my life with and the memories we've created for more than two years and a half will never be forgotten....